Dit weekend viel mijn blik bij toeval weer eens op ‘Participatory Learning & Action” De link naar en relevantie voor onze inspanningen in de K-buurt tav vernieuwende participatie is moeilijk te missen.
Participatory Learning and Action is a family of approaches, methods, attitudes, behaviours and relationships, which enable and empower people to share, analyse and enhance their knowledge of their life and conditions, and to plan, act, monitor, evaluate and reflect. Enabling ordinary people to play an active and influential part in decisions which affect their lives. This means that people are not just listened to, but also heard; and that their voices shape outcomes.
Wie me een beetje kent weet dat ik voorheen (zie www.embae.com ) veel betrokken ben geweest bij ‘de wereld van ontwikkelingssamenwerking’ (OS), van ‘kleinschalig particulier initiatief’ tot de grootste humanitaire organisatie ter wereld, de UNWFP. Het is interessant om met die ‘lens’ naar de ontwikkeling(en) van en in onze K-buurt te kijken.
Participatory Learning & Action is een heel gedachtegoed gebouwd op veel ervaring ‘hoe het niet moet’ (Zie ook blogpost deel 1/2 over hardware versus socialware: ) gelden werden verkwist, de kracht van communities ‘geknakt’ door externe interventies, paternalistische benadering, etc. Maar inmiddels ook hoe gebiedsontwikkeling dus wel kan. De kracht van een community benutten, zelforganisatie versterken, een integrale benadering die zich altijd terugbetaald als je niet voor de korte termijn gaat.
Het idee is dat je niet als organisatie-met-de-geldbuidel denkt te weten wat goed is voor de mensen, hoe goed je je ook hebt ge-informeerd. Maar de mensen die in het gebied leven de tools aanreikt om een proces door te maken en met elkaar te leren, zich te organiseren, actie te ondernemen en vooral zelf te beslissen. PLA maakt gebruik van de energie die al of latent aanwezig is bij mensen. En die is er altijd. Mensen geven nu eenmaal om hun eigen leefomgeving, vragen alleen soms een beetje steun en middelen. En vervolgens gaat het vaak mis via de ‘power-of-the-purse’ : Interventies door externen, alle goede intenties ten spijt, blijken vaak een ‘curse’.
Participatory Learning & Action helpt dat te voorkomen.
Vertaling naar de K-buurt?
Er is hier een gebied met veel uitdagingen op sociaal en economisch terrein. Maar ook kansen en energie. Er worden veel middelen het gebied in gepompt waarvan veel bewoners het gevoel hebben dat ze sub-optimaal worden ingezet. Er staat een groot fysiek infrastructureel programma (K-midden) op stapel wat als vliegwiel gebruikt kan worden voor tal van positieve sociale veranderingen. De mensen vragen daar zelfs om. Je zou denken: hoe mooi wil je het hebben als overheid?
En toch loopt het ergens mis. We zien in ons gebied een aantal ‘ontwikkelteams’ gescheiden bezig, fysiek, sociaal, etc. De energie die bij bewoners zit wordt met argwaan bekeken in plaats van met harte ondersteund. En als het al wordt benut, dan is het vooral vanuit de wens om de beleidsdoelstellingen die de lokale overheid heeft voor het gebied, ook op sociaal terrein, te bereiken.
Die beleidsdoelstellingen zijn ongetwijfld mooi. Wat mist is de slag om die aanpak, de programmering, niet enkel met input van, maar echt door bewoners zelf tot stand te laten komen. Ons traject ‘Samen bouwen we de buurt van de toekomst’ heeft niet voor niets als ondertitel ‘Door het te doen worden we het’.
Alle zaken die we als bewoners inmiddels hebben uitgedacht en mee aan de slag willen in het kader van vernieuwende participatie en gebiedsontwikkeling, van ‘100% organisatiegraad’ tot ‘video-convenant’ tot ‘inter-generational learning’, er lijkt nauwelijks aandacht, laat staan concrete steun, voor te krijgen omdat de (lokale) overheid al (eigen) doelen heeft gesteld.
De vraag die bij bewoners leeft inmiddels gaat minder over de gebiedsontwikkeling, maar over een prangende voorwaardelijkheid daarvoor: Kunnen we als bewoners de lokale overheid helpen zich te ontwikkelen? Wie kent daar programma’s voor?
+++++
Participatory Learning & Action is een heel gedachtegoed gebouwd op veel ervaring ‘hoe het niet moet’ (Zie ook blogpost deel 1/2 over hardware versus socialware: ) gelden werden verkwist, de kracht van communities ‘geknakt’ door externe interventies, paternalistische benadering, etc. Maar inmiddels ook hoe gebiedsontwikkeling dus wel kan. De kracht van een community benutten, zelforganisatie versterken, een integrale benadering die zich altijd terugbetaald als je niet voor de korte termijn gaat.
Het idee is dat je niet als organisatie-met-de-geldbuidel denkt te weten wat goed is voor de mensen, hoe goed je je ook hebt ge-informeerd. Maar de mensen die in het gebied leven de tools aanreikt om een proces door te maken en met elkaar te leren, zich te organiseren, actie te ondernemen en vooral zelf te beslissen. PLA maakt gebruik van de energie die al of latent aanwezig is bij mensen. En die is er altijd. Mensen geven nu eenmaal om hun eigen leefomgeving, vragen alleen soms een beetje steun en middelen. En vervolgens gaat het vaak mis via de ‘power-of-the-purse’ : Interventies door externen, alle goede intenties ten spijt, blijken vaak een ‘curse’.
Participatory Learning & Action helpt dat te voorkomen.
Vertaling naar de K-buurt?
Er is hier een gebied met veel uitdagingen op sociaal en economisch terrein. Maar ook kansen en energie. Er worden veel middelen het gebied in gepompt waarvan veel bewoners het gevoel hebben dat ze sub-optimaal worden ingezet. Er staat een groot fysiek infrastructureel programma (K-midden) op stapel wat als vliegwiel gebruikt kan worden voor tal van positieve sociale veranderingen. De mensen vragen daar zelfs om. Je zou denken: hoe mooi wil je het hebben als overheid?
En toch loopt het ergens mis. We zien in ons gebied een aantal ‘ontwikkelteams’ gescheiden bezig, fysiek, sociaal, etc. De energie die bij bewoners zit wordt met argwaan bekeken in plaats van met harte ondersteund. En als het al wordt benut, dan is het vooral vanuit de wens om de beleidsdoelstellingen die de lokale overheid heeft voor het gebied, ook op sociaal terrein, te bereiken.
Die beleidsdoelstellingen zijn ongetwijfld mooi. Wat mist is de slag om die aanpak, de programmering, niet enkel met input van, maar echt door bewoners zelf tot stand te laten komen. Ons traject ‘Samen bouwen we de buurt van de toekomst’ heeft niet voor niets als ondertitel ‘Door het te doen worden we het’.
Alle zaken die we als bewoners inmiddels hebben uitgedacht en mee aan de slag willen in het kader van vernieuwende participatie en gebiedsontwikkeling, van ‘100% organisatiegraad’ tot ‘video-convenant’ tot ‘inter-generational learning’, er lijkt nauwelijks aandacht, laat staan concrete steun, voor te krijgen omdat de (lokale) overheid al (eigen) doelen heeft gesteld.
De vraag die bij bewoners leeft inmiddels gaat minder over de gebiedsontwikkeling, maar over een prangende voorwaardelijkheid daarvoor: Kunnen we als bewoners de lokale overheid helpen zich te ontwikkelen? Wie kent daar programma’s voor?
+++++
Geen opmerkingen:
Een reactie posten