Iemand uit de commoning beweging vroeg me een aantal interne verleidingen en afleidingen te noemen waardoor het zo lastig kan zijn die commoning, en dan even los van voor de hand liggende externe zaken als het moeten werken met je handen op je rug gebonden, zonder geld, wezenlijke macht etc vorm te geven. Maar meer intern, wat er in de mindset van de mensen als uitdaging zit. Ik benoemde de volgende:
#1 nog denken als overheid
#2 blijven hangen in/te hoge focus op ‘’proces’
#3 ‘’Top-down’’ in de Kbuurt nog sterk aanwezig en te vaak omarmd
#4 De verleiding te denken dat het allemaal zonder een stukje leiderschap kan of moet
#5 Verleidingen qua tijd die zorgen dat andere zaken steeds weer prioriteit krijgen
#6 De verleidingen van mensen om tegen de groep te zeggen ‘’dat of dat moet’’ gedaan worden.
#1 nog denken als overheid -
Ik merk dat de eerste neiging van veel bewoners hier is om meteen een mini-overheid te bouwen. Zeker nu we geld krijgen . Ze halen al gauw dingen als ‘’integriteit’’ door elkaar met ‘’veel bureaucratie’’ Het liefst willen ze een duplicaat bureaucratie inbouwen dan is er nergens risico. En liefde voor tekst, veeeeeel tekst. Zodat we elkaar straks alleen nog maar bezighouden met het lezen en corrigeren van elkaars texten. Met al net zo overheids-verwrongen namen als ‘’handelingskaders’’ etc etc. Het heeft zeker een marginale meerwaarde, maar net zo goed een cost of complexity die die meerwaarde teniet doet. Meer bezig met/voor legitimering dan met echte waarde toevoegen voor de klant=bewoner. Totale focus op risicomijding en fouten minimalisatie ipv energie steken in hoe om te gaan met risico en fouten als leer kadootje te zien. Ik snap de hang naar houvast als je uit een situatie komt of zit waar alles onzeker is, zelfs of je morgen te eten hebt. Het is alleen zo vaak een fake-security (zie het filmpje van Kas Burger )#2 blijven hangen in/te hoge focus op ‘’proces’’
ipv proces dienstbaar aan de mensen en echte directe waarde toevoegen voor de mensen. eel praten over doen als substituut voor doen. Er zijn mensen die gewoon het liefst met zijn allen alleen maar in praatgroepjes willen zitten. Ik ben er inmiddels achtergekomen dat dit voor een deel van de mensen die teveel tijd hebben, pensionado’s etc misschien zo is, het merendeel wil echter dat als ze vrijwilligers tijd inzetten, dat dat maximaal resultaat oplevert ergens. Proces is natuurlijk erg belangrijk. Maar op de juiste manier en proporties.#3 ‘’Top-down’’ in de Kbuurt nog sterk aanwezig en te vaak omarmd
Veel mensen die het zelf niet weten, lopen als eerste naar de overheid met de vraag ''hoe of wat moeten we het doen''. Soms ook in de hoop zelf in het zadel te worden gehesen zo. In plaats van het elkaar op pad en onderzoek te gaan hoe we het als bewoners samen zelf kunnen. Terwijl we een overheid hebben die te vaak mensen bij elkaar zet die de opdracht krijgen het samen te moeten doen maar helemaal niet kunnen of willen samenwerken. En zo juist het commining uit elkaar speelt.Veel mensen in deze buurt, dat is ook heel verklaarbaar vanuit de achterstandssituatie hier, zijn vooral bezig met ‘’overleven’’ = geld husselen en ‘’wordt ik wel gezien’’ Het is bijna een soort minderwaardigheidscomplex in deze buurt die vaak wordt overgecompenseerd door belangrijk te moeten worden gevonden. Iedereen wil scoren, maar wie wil de ‘’assist’’ geven?
Het probleem met top-down hier is dat het gebiedsteam willen en wetens mensen bij elkaar zet voor een opdracht waarvan ze weten dat die niet goed zijn in samenwerken. Maar ze wel een grote $$$ vis voorhangt. De verleiding voor dat soort buurtbewoners zal toch zijn te gaan voor fame en geld, ook al komt de gemeenschap er als totaal door op achterstand. In hun achterhoofd weten ze ook wel dat ze gebruikt worden door ‘’het systeem’’ om het initiatief van onderop te ontkrachten. Maar ja, hoe heerlijk is het niet even belangrijk gevonden te worden.
Bij zelforganisatie van onderop kunnen we zelf bepalen hoe we het doen met wie. Dat is waarom het gebiedsteam dat niet wil, en steeds als we een initiatief bouwen en succesvol dreigen te worden, er weer tussen door komt en een paar pionnen van hen - die het meest onwerkbaar zijn om mee samen te werken, injecteert en aan tafel zet als voorwaarde voor XYZ (?vergunning?, subsidie/ etc noem maar op…)
#4 De verleiding te denken dat het allemaal zonder een stukje leiderschap kan of moet.
Er is de energie, het hout, maar er is ook het vonkje wat het aansteekt. En er is nog meer nodig. Van de schakels in een keten kun je niet zeggen dat de een of de andere belangrijker is, maar ze moeten er wel allemaal zijn. Leiderschap is voor veel mensen een lastig onderwerp omdat het redelijk ongrijpbaar is (Komt weer dat overheidsdenken boven, daar past leiderschap al HELEMAAL niet in want iedereen is hetzelfde, toch?) Mensen denken graag dat er geen leiderschap nodig is. Ik zie het in een ander licht: de vraag is alleen wat voor leiderschap, ‘’dienend leiderschap’’ (how can i help) of ‘’egoïstisch leiderschap’’ (wordt ik wel gezien).#5 Verleidingen qua tijd die zorgen dat andere zaken steeds weer prioriteit krijgen,
Voor veel mensen blijft ‘’de community’’ ergens onder aan de prioriteiten rij bungelen. Mensen kunnen als ‘’free-rider’’ gaan meeliften.Afspraken niet worden nagekomen. Mensen spreken heel graag wat af, (iets te doen, op te leveren etc) maar vinden dat ze met het tonen van hun wil daartoe eigenlijk al wel heel veel gedaan hebben. Zeker in een buurt als deze waar mensen niet zo’n hyper georganiseerd leven leidden via een agenda maar ik sta toch nog steeds weer versteld hoe op de meest belangrijke moment en afspraken er totaal onverwacht voorrang gegeven wordt aan iets anders. elke week kan ik een mooie lijst maken van
- ‘’sorry, ik was even in slaap gevallen -
- mijn schoonmaker thuis was nog niet klaar en toen moest ik bij hem blijven
- Mijn buik doet raar/kramp (dat kan natuurlijk maar als er drie weken lang steeds een andere klacht is, wordt het lastig)
Ik heb geprobeerd, juist om deze reden, een systeemchange bij stadsdeel; buurtbewoners die betaald kunnen worden. Dat is nu gelukt. Ik heb nu diverse malen, als een soort experiment, dit instrument ingezet. Wat blijkt: Blijft net zo lastig. (onderwerp van andere blog)
Je maakt echt heeeel specifieke afspraken, volgt ze ook op, vraagt mensen zelf met tijdsplanningen etc. te komen en toch zijn er altijd weer de dingen nabij huis, family die de voorrang krijgen ipv de community at large.
#6 De verleidingen van mensen om tegen de groep te zeggen ‘’dat of dat moet’’ gedaan worden.
Heel goed weten wat anderen zouden moeten doen. Ik ben inmiddels van het bordjes ophangen overal “als u vind dat iets gedaan moet worden, heel graag, doe het vooral!Het is heel interessant hoe iedereen zichzelf graag in de meebeslisser rol zet of ziet, zonder de handen te willen vuil maken (Zie ook #2 blijven hangen in proces) Een van de mooie dingen van de doe-democratie is dat er veel minder afstand zit tussen beslissers en uitvoerders. Waar die in de representatieve democratie JUIST uit elkaar zijn gehaald. Juist omdat er daar zo vaak een aparte groep is die beslist, en een andere die dat dan moet gaan uitvoeren, is vervolgens de intrinsieke motivatie weg, het probleem eigenaarschap, de wendbaarheid etc etc. en zijn we weer in een soort mini-overheid beland, waar in zuidoost al jaren de overheid keek naar bewoners als de uitvoerders van de agenda van de overheid. Heeft dus ook te maken met verleiding #1
+++++
Er zijn natuurlijk nog vele vele andere, zoals onnodige juridisering etc maar ik laat het even bij deze 6
Geen opmerkingen:
Een reactie posten