Zaterdag heb ik een flinke klap geïncasseerd, letterlijk, van een dude hier voor de flat, die zomaar uithaalde naar de rechterkant van mijn hoofd nadat woorden hem tekort schoten in een discussie die hij ineens aanzwengelde, iemand van de flat die doorgedraaid was. Die vond dat ik niet genoeg deed voor de gemeenschap. Maar het verhaal kent, zoals zo vaak, vele lagen. incl mijn relatie met de LHBTI gemeenschap.
Het suisde me aan mijn rechteroor en ik zag even sterretjes. Ik heb thuis in een hoekje echt even wat tranen zitten wegpinken, wat me ook steeds meer doet af vragen: waarom doe ik dit eigenlijk? Hoe ver ga je met je intrinsieke motivatie om een buurt als deze te verbeteren, en wat is daar allemaal voor nodig? Het is onmogelijk om aan alle en ieders torenhoge verwachtingen te voldoen. En er is zoveel te doen, eigenlijk is het altijd een bodemloze put.
En op de achtergrond speelt ook mee het dealen met de tegenwind vanuit stadsdeel, wat soms voelt als een emmer achter de boot, ipv als een buitenboordmotor. Ambtenaren kunnen naar huis gaan ‘s avonds, en het is natuurlijk ook heel goed dat ze die afstand kunnen nemen, maar lijken soms nauwelijks idee te hebben wat er allemaal speelt en wat je aandacht vraagt in de realiteit van het veld, de gemeenschap van een flat. Waar je idd onvoldoende aandacht aan kunt geven ook omdat je zo bezig bent met processen die je top-down worden aangereikt vanuit systeem logica… Wat allemaal logisch is, maar ook verstikkend. Maar fysiek geweld is van een andere orde…. En het is niet de eerste keer….http://hartvoordekbuurt.blogspot.com/2022/05/als-iemand-die-je-ooit-naar-de-keel-is.html
We - als HvdK- en ik -als Mike Brantjes- proberen hier een soort goed samenwerkend orkest te laten spelen in de K-buurt. Af en toe zitten daar een hoop valse noten tussendoor of wordt er zand van buiten in gestrooid. Gelukkig heb ik de batterij weer even kunnen opladen de afgelopen weken en weer wat veerkracht, maar het was wel even slikken.
In de gedachte ‘’Whatever the problem, community is the answer’’ had ik Margaret - de onvolprezen ’moeder’ van de community van onze flat - gevraagd een gesprek te regelen. Inmiddels was deze gozer zelf de dag erna, kennelijk weer neergedaald op aarde, ook op zoek naar mij om zijn excuses aan te bieden, wat hij in het bijzijn van Margaret dan ook gedaan heeft. Hij bood daarbij ook aan dat ik hem een klap terug kon geven, waar ik verder geen gebruik van heb gemaakt.
Het is soms maar een dun laagje vernis wat het leven van de buurt boetseerder afschermt van een keiharde wereld van de straat. Het was een flinke klap, en niet alleen fysiek, ook mentaal dondert ie nog wel ff na in mijn hoofd….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten