Inmiddels heb ik wat contacten in Amsterdam die ook bezig zijn, gewoon op de werkvloer van onze samenleving op buurtniveau, de wereld te verbeteren, niet door de ene beleidsnotitie door de andere te vervangen (Die zijn er gelukkig ook) maar via initiatief van onderop. Echte verandering voor echte mensen in de echte wereld. De kracht van de zorgsamenleving aanboren. Korte lijnen, integraliteit, probleemeigenaarschap etc (Deze https://youtu.be/g19QR2U5Z1Y video zette die maatschappelijke ontwikkeling eerder in een breder perspectief, zie ook blogpost: https://hartvoordekbuurt.blogspot.com/2018/12/video-van-participatie-naar-samen-de.html )
Bij die contacten valt me stuk voor stuk op hoe MOE iedereen is… MOE van het strijden, MOE van het vechten voor een plek aan tafel, MOE van het moeten gaan naar conferenties waar over het onderwerp wordt gesproken maar de uitkomst altijd is ‘’dan weten we meer’’. MOE dat er eindeloos geld lijkt te zijn voor risicoloze ''oplossingen'' die op zich niets oplossen zoals meer kennis en onderzoek, conferenties en meer ambtenaren die vervolgens vooral weer meer beleidsnotities en conferenties organiseren waar we weer op mogen reageren. MOE dat tusen-organisaties bakken vol geld krijgen en dichtgetimmerde contracten hebben, terwijl het steeds lijkt of ze niet de mensen in de buurt maar de overheid als klant hebben en daarvoor werken.
Natuurlijk kun je daar dan andere sturingsmechanismen en prikkels op inzetten. Daar zijn dan weer re-organisatie programma’s etc. voor die natuurlijk ook weer bakken geld kosten. En dan heb ik het nog niet over de ‘’cost - of - complexity’’ van alle afstem mechanismen tussen de kokers etc.
Terwijl we op de werkvloer van de samenleving enorme kansen zien tot besparingen omdat we doelen kunnen stapelen, en effectiviteiten bereiken die de voordelen van ‘economies-of-scale’ verre overtreffen, alleen moeilijker uit te rekenen zijn. En dan heb ik het er nog niet eens over dat niet alles in geld uit gemeten kan en moet worden in deze wereld, maar de hoeveelheid geluk en welzijn ook blijken te worden verhoogd door mensen niet zozeer tot consument te maken maar producent van hun eigen omgeving te laten zijn.
ipv de top-down industry te re-organiseren en optimaliseren, kun je beter taken overhevelen. naar een systeem van bottom-up. Daar lijkt de tijdgeest rijp voor. Daarvoor lijkt de Right to Challenge dan een prachtige oplossing. Maar lost de Right to Challenge niet vooral een probleem voor de overheid op? Die zit vooral met een rechtvaardigheidsvraag...waarom de ene partij wel en de andere niet...laat ze het maar uitvechten…
En ook een procesvraag: er is een machtsbolwerk en gevestigde belangen. de Right to Challenge legt de last om dat open te breken aan de onderkant van de samenleving. Terwijl die onderkant nu juist al half op omvallen staat...
Voor ons als bewonerscollectief levert het WEER strijd. Weer meer MOE …
We strijden als het niet anders kan, maar we willen BOUWEN. Daarom
zoeken we een andere basis-regel. Het subsidiariteitsbeginsel. Zoals de abcd (asset based community development) community principes zo mooi zeggen, doe niet voor een community wat een community zelf kan.
Beleg het dus gewoon op het laagst mogelijke niveau in de maatschappij,
zodat alle, altijd beperkte, energie en budget door die ‘’bottom’ op de
uitvoering van de kernactiviteiten kan worden gericht.Benut de kracht van Bottum up. En zet die dus ook in kracht via budget. Laat niet aan de onderkant het vechten om de kruimels nadat de top is voorzien. draai het om. Waarom zou een provinciehuis er glimmend in de zon uit mogen zien maar een buurthuis ranzig, wat zegt dat over onze maatschappij? Zeg niet dat het prachtig is wat we doen, maar het allemaal met aan elkaar geknoopte schoenveters moet, daarbij misbruik makend van onze intrinsieke motivatie. Als we willen gaan naar een eerlijke en duurzame maatschappij, dan geldt dat in de chocolade industrie niet anders dan in de wijk. Be the change you want to see. Er is natuurlijk budget plenty. Alleen wordt dat op dit moment krampachtig vastgehouden door het top-down systeem.
Naast een substantiële andere budget inrichting, ontlast ook de bottom zodat meer van onze energie ingezet kan worden op kernactiviteiten ipv randvoorwaarden-in-plaats-krijgen, waar we nu eindeloos mee bezig lijken te zijn. Laat de overheid een onderheid worden...
Bouw de rol van de huidige ambtenaren en tussen-organisaties af en om tot ontlasters ipv belasters..bv om tot coaches. Neem alles uit handen van de bottom wat niet tot de kernactiviteiten hoort en zeker wat de overheid zelf vraagt (Als de overheid een mooi rapport vraagt, laat de ambtenaar als coach meelopen en het rapport erover schrijven)
Ik realiseer me dat ‘risiko’ een belangrijke factor in dit alles is. De overheid is meer geneigd tot riskomijding sec dan kijken naar de afweging risiko/opbrengst. De vraag is of je als overheid steeds maar weer inzet op het reduceren en vermijden van risiko, zelfs waar dat vaak niet eens mogelijk is, dan heeft dat verstarring en verlamming tot gevolg, of stop je je energie op het kennen en optimaal omgaan met risiko's, zoals bv via een portfolio strategie...maar dat als onderwerp van een andere blog post…
Reacties welkom hieronder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten